Chapter seven. “Messing with my head this fear”

                Obudziłam się rano. Wstałam z łóżka, a z szafy wyjęłam ciuchy na dzisiaj. Poszłam

do łazienki i przebrałam się. Rozczesałam włosy, a rzęsy przejechałam tuszem do rzęs.

Chwyciłam telefon i zeszłam na dół. Uszykowałam sobie kanapki z sałatą, serem, szynką i ogórkiem, a do tego zrobiłam sobie kakałko. Zjadłam pierwszą i zaczął dzwonić mój telefon. „Mama”. Odebrałam .

- Halo? – zapytałam.

- Cześć kochanie, chciałam ci powiedzieć, że nie wrócimy jutro – powiadomiła mnie.

- Ok. W takim razie widzimy się jutro – powiedziałam do niej z uśmiechem na ustach.

- Papa – odpowiedziała.

Rozłączyłam się i dokończyłam moje śniadanie. Wypiłam kakao i wyszłam z domu, wcześniej biorąc telefon do ręki. Ruszyłam w kierunku parku. Puściłam sobie w słuchawkach „No Name” i powoli szłam po drodze kopiąc kamyk. Gdy tak szłam myślałam o wszystkim i o tym co teraz ze sobą zrobić. Skończyłam szkołę więc trzeba by się usamodzielnić. Po kilku minutach doszłam do parku. Usiadłam na ławeczce i oparłam się wygodnie na oparciu. Pogrążyłam się w myślach, patrząc w niebo. Piosenka się skończyła, a potem następna i kolejna. Przy czwartej z rzędu ktoś zasłonił mi oczy dłońmi. Nie domyśliłabym się kto to gdyby nie te perfumy…

- Dzień dobry Harry – uśmiechnęłam się i obróciłam głowę w jego stronę.

- Skąd wiedziałam, że to ja? – zdziwił się i usiadł koło mnie.

- Magia, a tak w ogóle to co tu robisz? – zapytałam.

- Poszedłem się przejść do parku – wyjaśnił.

- Aha – odpowiedziała mu i z powrotem podniosłam głowę ku niebu.

- O czym myślisz? – zapytał po chwili ciszy.

- O niczym – odparłam powoli.

- Powiadasz? – zaśmiał się.

- Powiadam – szturchnęłam go lekko w ramię.

Przez jakieś dwadzieścia minut siedzieliśmy w zupełnej ciszy. Nagle lokers zaczął mruczeć pod nosem jakąś melodię. Po chwili słuchania rozpoznałam ją.

- Trying hard to fight these tears

Próbuję walczyć z tymi łzami

I'm crazy worried

Jestem szalenie zmartwiona

Messing with my head this fear

Strach miesza mi w głowie

I'm so sorry

bardzo mi przykro

You know you gotta get it out

Wiesz że musisz to z siebie wydostać

I can't take it
Nie mogę tego znieść

That's what being friends about

To jest coś znajomego* – zaśpiewałam.

- Znasz to? – zdziwił się.

- No oczywiście, że tak – prychnęłam.

- Tak w sumie to genialnie śpiewasz – pochwalił mnie.

- Dziękuje, ale nie wydaje mi się – uśmiechnęłam się.

- Ja wiem lepiej – pokazał mi język.

- Chyba nie – odpowiedziałam.

- Zobaczymy jeszcze –spojrzał w górę w niebo.

- Wracamy do domu? – zapytałam chłopaka.

- Tak, ale mam ochotę na lody – poinformował mnie.

- Po drodze jest taka fajna budka z lodami – powiedziałam.

- Ok. to idziemy – wstał z ławeczki.

Poszłam w jego ślady i ruszyliśmy w kierunku budki z lodami. Był tam taki miły siwy pan.

- Dzień dobry – przywitałam się.

- Ooo… kogo moje oczy widzą – uśmiechnął się do mnie – to co zwykle? – zapytał.

- Tak, a Harry ty na co masz ochotę? – zwróciłam się do lokers.

- To co ty – odpowiedział.

- W takim razie dwa razy to co zwykle – odpowiedziałam panu.

- Już się robi – mrugnął do mnie.

Po chwili w dłoni trzymaliśmy już trzy gałki lodów śmietankowych, truskawkowych i malinowych z polewą.

- Dziękujemy – podałam mu banknot żeby zapłacić za lody.

- Chwila, chwila ty jesteś Harry Styles z tego zespołu który kocha moja wnuczka? – zapytał wskazując mojego towarzysza.

- Tak to chyba ja – odpowiedział.

- A czy mógłbyś mi dać dla niej autograf? – zapytał.

- Oczywiście – odpowiedział i zaczął podpisywać kartkę dla Jane.

Lubiłam tą małą, zresztą pana Toma też. Mieszkał na tej samej ulicy co ja i był dobrym znajomym mojej rodziny. A wracając do Jane to miała 13 lat i była Directioners. Często zabierałam ją do kina czy na spacery, a kiedy była młodsza bawiłam się z nią na placu zabaw. Była miłą i uroczą dziewczynką o brązowych włosach i ciemnych oczach. 

Harry dał mężczyźnie autograf, pożegnaliśmy się z nim i poszliśmy do domu.

Po 20 minutach byliśmy już na miejscu. Stwierdziłam, że odwiedzę chłopaków. Poszłam więc z Hazzą do Nialla. Chłopcy siedzieli na kanapie w salonie wgapieni w ekran telewizora na którym dwaj kolesie grzebali coś w Harleyu.

- Hejka chłopcy – przywitałam się.

- Ami! – wydarli się i rzucili na mnie.

- Chłopcy nie widzieliśmy się parenaście godzin, a zduszacie mi żebra – zaśmiałam się.

- Sorki – przeprosili i wstali ze mnie.

Niall spojrzał na mnie i uśmiechnął się lekko. Odwzajemniłam gest.

- Co to za uśmieszki – zauważył Louis i usiadł koło mnie na kanapie.

- Jakie znowu uśmieszki, po prostu uśmiechnęłam się do mojego przyjaciela – oburzyłam się.

- Tiaa – odpowiedział tylko.

Pokręciłam głową i przełączyłam telewizor na MTV.

- Ej – krzyknął Zayn – oglądałem to.

- Dobrze powiedziałeś „oglądałem”, a jak dobrze mnie w szkole uczyli to jest to czas przeszły – stwierdziłam i zaczęłam bujać się w rytm muzyki.

Skrzyżował ręce na piersiach i usiadł na ziemi. Zaśmiałam się z niego. Na następnej piosence również zaczął kiwać głową do rytmu. Uśmiechnęłam się do siebie pod nosem. Spojrzałam na telefon i zobaczyłam tam godzinę 15³⁰.

- Ami mamy dla ciebie prezent – zaczął w pewnym momencie Niall.

Spojrzałam na niego zdziwionym wzrokiem.

- Jaki znowu prezent? – zapytałam.

W tym momencie otrzymałam niebieską kopertę.

- Co to? – zapytałam.

- Otwórz to się dowiesz – powiedział Liam i uśmiechnął się.

Otwarłam powoli kopertę i wyjęłam kartkę. Czytałam to co było tak napisane…

- CO?! Bilet lotniczy do Polski?! – krzyknęłam.

- No mówiłaś, że chciałaś pojechać na ten turniej Marianny no to… – wyjaśnił mi Zayn.

Do moich oczu napłynęły łzy. To co zrobili było cudowne. Znam ich parę dni, a oni zrobili dla mnie tak wiele.

- Ami nie płacz – powiedział Malik i przytulił mnie.

Wtuliłam się w niego niczym mała dziewczynka, a on pozwolił mi moczyć sobie zieloną koszulkę.

- Chłopcy to jest, cudowne… Dziękuje wam, jeszcze nikt nie zrobił dla mnie czegoś takiego – przyznałam.

- Oj, to nic takiego – powiedział Hazz.

- A wiesz co jest w tym najlepsze? – zapytał mnie Lou z dziwnym uśmieszkiem.

- No co?

- To, że lecimy tam wszyscy razem – zaśmiał się.

- Na serio? – zapytałam.

- Tak na serio, młoda – odpowiedział Horan.

Rzuciłam się na nich i zrobiliśmy wspólnego misiaczka.

- Kocham was! – krzyknęłam.

- My ciebie też – odpowiedzieli i wzmocnili swój uścisk.

Zeszli ze mnie i wyszliśmy na taras. Położyliśmy się na trawię głowami do siebie.

- To kiedy jest ten lot? – zapytałam.

- W czwartek o 15¹⁵  musimy być na lotnisku – wyjaśnił mi Li.

- Mhm, a gdzie będziemy mieszkać?

- U twojej babci – powiedział obojętnie Hazz.

- U. Mojej. Babci? – zdziwiłam się mega.

- Noo – zaśmiał się.

- A jak się z nią skontaktowaliście?

- Twoi rodzice do niej zadzwonili i powiedzieli że akurat jadą do sanatorium i dom będzie pusty.

- RODZICE! – zerwałam się.

- Co z nimi? – przeraził się Horan.

- Jutro wracają – wyszeptałam.

- No i… - nadal nie rozumiał.

- No i muszę ogarnąć dom – wyjaśniłam powoli.

Zaczęli się śmiać.

- Jeny już myślałem, że coś im się stało – powiedział Lou łapiąc się za serce.

- Tak, tak to wy się tu śmiejcie, a ja idę sprzątać – oznajmiłam i wstałam z ziemi.

- To do zobaczenia – pomachali mi.

- Pa – odmachałam im.

Poszłam do siebie, otworzyłam drzwi i przeszłam do salonu. Wszystkie sztućce itp. zaniosłam do kuchni i wsadziłam do zmywarki po czym włączyłam ją. Wróciłam do pokoju i włączyłam na wieży płytę z polskimi piosenkami. Zaczęłam sprzątać podśpiewując do nich. Odkurzyłam podłogę, starłam kurze, a wszystkie śmieci wyrzuciłam do śmieci. Po skończonym salonie umyłam jeszcze podłogę i przeszłam na górę. W gościnnym porządek, u rodziców też, łazienka czysta, mój pokój… syf jak cholera. Westchnęłam głośno i zabrałam się za sprzątanie. Gdy był w miarę porządek zabrałam się za układanie w szafie. I w ten sposób po 2 i pół godzinach w całym domu miałam porządek. Stwierdziłam, że mogę się już spakować, żeby nie musieć tego robić na ostatnią chwilę. Po godzinie byłam już praktycznie gotowa, w czwartek będę musiała tylko dopakować te najpotrzebniejsze rzeczy.

Położyłam się na łóżku i wzięłam się za czytanie książki, by ją dzisiaj skończyć, miałam tylko nadzieję, że dzisiaj nikt mi już nie przeszkodzi w tym.

Po półtoragodzinnym czytaniu udało mi się skończyć. Odłożyłam książkę na półeczce po czym poszłam do łazienki się wykąpać. Umyłam włosy truskawkowym szamponem i wyszłam z kabiny. Wytarłam się i wsmarowałam w ciało kokosowy balsam. Przebrałam się w piżamkę i wróciłam do siebie. Położyłam się pod kołdrę. Już prawie zasypiałam gdy dostałam smsa. Spojrzałam na wyświetlacz i sobaczyłam „Zayn”. Odblokowałam telefon i przeczytałam wiadomość: „Dobrej nocki Ami ;p”.

Uśmiechnęłam się sama do siebie i odpisałam: „Kolorowych snów, Zayn .” Położyłam głowę z powrotem na poduszce i przeniosłam się w objęcia Morfeusza.

____________________________________________________

* Lemonade Mouth - Determinate

Dziękuję wszystkim za komentarze pod poprzednim rozdziałem :D

 5 komentarzy = nowy rozdział